Палесьсе. Ў Ганцавічах вечар.
Халоднай восеньскай імжою
Жыву, чакаючы сустрэчы
Душы маёй з душой тваёю.
Ў выгнаньні доўгія гадзіны
Сумую па табе, мой горад,
Куточак родны мой адзіны,
Хоць празь цябе спазнала гора.
Хоць ты мяне, дачку, адрынуў
І не хацеў прызнаць сваею,
Камень у сэрца маё кінуў,
Разьбіў апошнюю надзею.
Палесьсе. Ў Ганцавічах вечар
Рассыпаў золата зярняты,
Пяшчотай агарнуў мне плечы,
Бы дзьверы рашчыніў у хату.
Палесскі горад, згадак поўны,
Стаіць, ўдыхаючы прастору,
І чую подых я няўлоўны,
Паўнюткі яснага мажору.
Дазволь мне прасякнуцца сьветам
Твае яскравасьці палесскай,
Я цеплынёй тваёй сагрэта,
Дазволь мне быць тваёй пралескай.
Палесьсе. Ў Ганцавічах вечар.
Душы адрынутай прытулак.
Жыцьцё – як полымя тых сьвечак,
І не знайсьці яму ратунак.
1999.
|
|
